تکرار یک تنهایی

من برام اصلا تو این دنیا مهم نیست تو شغل یا تو درس شکست بخورم. اصلا اهمیتی نداره. ولی این که هی خدا و خودمو ناراحت میکنم خیلی ناراحتم میکنه. خیلی. نمیدونم مشکل از منه!؟ شایدم خدا نمیخواد! نمیدونم. ولی وقتی همچین اتفاقایی میفته احساس میکنم عمرم بر باد رفته. خدا رو از دست دادم. ازش دور شدم. هزار بار کنکور دادن و دانشگاه رفتن یا نرفتن عمر آدمو هدر نمیده. ولی وقتی از خدا دور میشی؛
دیگه هیچ چیز اهمیتی نداره...
هیچ چیز...

با خوندن کتاب "فرزندم این چنین باید بود" به لزوم و نیاز خودم به این کلمات پی میبرم: زهد، تقوا، ورع، صبر، قیامت، معاد، مرگ، حکمت، قلب، سکوت(صمت)، گرسنگی، ریاضت و... هنوز به نصف کتاب هم نرسیدم. کتاب خیلی پر مغزیه.
با خوندن کتاب نماز آیت الله حائری شیرازی به معنای واقعی نماز پی میبرم. اونقدر حکمت‌های قشنگ و نابی در کتاب وجود داره که حتی نمی‌تونم بنویسمشون پس باید فقط بخونیدشون ولی من باب مثال:

دیگه نمیخوام به محدودیت زمانی فکر کنم. که روز باید بیشتر از ۲۴ ساعت باشه. خاصیت دنیای مدرن همینه که هرچی کار میکنی زمان بیشتری نیاز داری. ولی اگه دنیای مدرن برات مهم نباشه چی!؟ اگه از این توهم مدرن بیایم بیرون چی!؟ اونموقع ۲۴ ساعت از کافی هم اونورتره...

از اونجا که دوراهیه و بعضی اتفاقات تو روز باعث میشه من تمایلم به یه سمت منحرف بشه به همین خاطر هیچ پیش فرض دقیقی از آینده ندارم برای همین راحتم. ۲۰ سال بعد نمیگم که عه من نرسیدم به چیزی که میخواستم چون اصلا چیزی نمی‌خواستم و پیش فرضی نداشتم. ولی خب من هرکاری کنم بلاخره به درس و کنکور مربوط میشه. به خاطر همین حرفهایی که دخترخاله زد منو مجبور میکنه که امسال کنکور بدم ولی صرفا آزمایشی و ممکنه بد و خوب بشه. من الان وضعیتم مثل سریال سربازه مثل یحیی که میگه: من اگرم شرکت کنم میدونم قبول نمیشم. باشه من شرکت میکنم ولی دانشگاه رو دیگه نمیرم. ممکنه جاهای بسیار خوبی رو هم قبول شم و جاهای بد ولی در کل نمیرم. باید حتمن یکسال بگذره و اتفاقایی که باید بیفته. امسال کاملا از روی کتاب درسی و فقط یه مجموعه کتاب جمع بندی میخونم میخوام ببینم فقط با کتاب چجوری میشه کنکور ولی کنکور سال بعد قطعا همۀ منابعی رو که دارم استفاده میکنم.
فقط به عنوان یه دست گرمی‌ولی خب درست حسابی میخونم.

خیلی احادیث و شعر داریم راجع به زندگی در حال و کسی که درگیر گذشته‌ها و آینده‌ها باشه خب به هیچکدومش نمیرسه. در صورتی به آینده میرسه که تو حال باشه. منم دوست دارم بیشتر تو حال باشم. بماند که به یه کوالا تبدیل شدم که ساعتها میخوابه و تو خوابهاش مکاشفه داره
راستیتش (احساس میکنم دارم خیلی لاتی صحبت میکنم). خب خب واقعیت اینکه در حال حاضر من بر سر یه چندراهی هستم. هرکدوم از این راههایی که جلوی منو میتونه کلی زندگی منو دگرگون کنه و هرکدوم با اون یکی زمین تا آسمون فرق میکنه. بخاطر همین دقیق نمی‌تونم بگم چیکاره ام، و مختصات دقیقم کدومه. نمیخوام راجع به راهها صحبت کنم که حتما تعجب میکنید که عه یعنی یه همچین کسی همچین انتخابایی داره و...
ولی خب اگر قالب کلیش رو بخوام بگم اینه:
تو بیست سال آینده من یا یه شغل رسمی‌دارم و یا در رشته تحصیلی‌ام همچنان دارم تحصیل میکنم، ولی اگر اون شغل رسمی‌رو داشته باشم به هیچ وجه مطالعه جدیم رو کنار نمیذارم که البته اون رشته تحصیلی هم راجع به همین مطالعاته. در واقع بیشتر زندگیم مربوط به منو خداعه و دلم میخواد بیشتر با اون باشم و خب گفتن نداره که ۲۰ سال دیگه چی میشه. بیشتر زندگیم میخام شخصی باشه خودم و خدا. واقعا حتی گفتنش هم سخته نمیدنم چطوری منظورمو برسونم ولی خب تو این دنیا اتفاق خاصی برای من نمیفته که بگم من بیست سال دیگه چه تغییراتی برای من اتفاق میفته. تغییرات درونیه. ولی خب چه تو اون شغل چه تو اون رشته تحصیلی میخوام به قلۀ اون تخصص برسم. و مهمتر از اون همچنان با خدا و لحظه به لحظه بیشتر با اون باشم.
دلم میخواد یه رفیقی پیدا کنم که به جای توجه به دنیا توجهم رو به اون تمرکز کنم. کسی که مثل من خدارو بخواد. یعنی حتی توجه به اون تورو یاد خدا بندازه. یه عشق حقیقی. یه آدم ساده زیست. کسی که به دنبال مال دنیا نیست. کاملا مهربان و عاقل و تمام ویژگی‌های مثبت یه شریک زندگی رو داشته باشه. شاید بگید همچین کسی پیدا نمیشه. ولی من تلاش خودمو در راستای پیدا شدنش میکنم. پیدا شد که هیچ نشدم نشد.
شاید خدا بخواد کسی این وسط نباشه که مزاحمت ایجاد کنه. ولی دوست دارم مثل همون ویژگی‌های که گفتم مراحمت ایجاد کنه و دوتایی به سمت هدفمون بریم. خیلی فیلمه نه!؟ ولی خب آرزو بر تازه‌جوانان عیب نیست. و اینکه دوست دارم پدرهم بشم. پدری که عاشقانه به رفیق و بچه‌هاش عشق میورزه و موهاشونو میبافه...
دیگه زیاد خواستۀ دیگه‌‌‌ای ندارم تو دنیا...

دیشب سحر چه حس نشاطی که وجودم رو فرا نگرفت / شاید چون بخاطر شروع مهمانی خدا بود / بگذریم...
من کسی بودم و هستم از بچگی که از بعضی چیزها بدم میومد بعد که بزرگتر شدم دیدم احکام اونهارو حرام کرده و بزرگتر که شدم فهمیدم بچه که بودم فطرتا از این کارهای حرام بدم میومد بدون اینکه بدونم /
نمیخوام بگم چه کارهایی ولی یکی از اون کارها موسیقی بود / که بعدا حلال و حرامش رو تشخیص دادم / چندین ماه پیش بود که با رپ آشنا شدم / همینجوری گوش دادم و گوش دادم بدون هیچ گونه هدف و فایده‌‌‌ای / ولی خب رپ در نوع خودش اگر اعتراض به ظلم و بی عدالتی باشه خوبه /
و اما صحبت من چیه / جناب آقای رپری که حتی نمیدونی معنی رپ چیه و میلیونی طرفدار داری / تویی که ذهن مردم رو به بازی گرفتی و خودتم خبر نداری چیکار میکنی / و چه بلایی قراره سرت بیاد / تویی که تو رپت یه حرف آدمگونه پیدا نمیشه / تو هر رپت به اندازه ده تا رپ فحش خارمادر میدی / فحش‌ها و حرف‌هایی میزنی که من تو جمع دوستام روم نمیشه بگم / رپ این نیست /
رپ موسیقی عاشقانه نیست / اعتراضیه / جناب آقای به ظاهر رپررررر / رپ فحش نیست / اعتراضه / به چی اعتراض میکنی!؟ / یه مجوز!؟ / یعنی اینقدر بدبختی که بخاطر اینکه مجوز ندادن بهت به سازمان مورد نظر فحش میدی!؟ / چقدر رپرها هستن که بدون مجوز دارن اعتراض خودشونو میکنن و فحش نمیدن که هیچی بی ادب هم نیستن / به نظام فحش میدی!؟ / زحمت کشیدی با این بصیرتت / بصیرتی که به اندازه کف خیابونه / نه / اگه به تو بگیم رپر به مفهموم رپ توهین شده / برای به دردنخور بودنت همین بس که از کشور فرار کردی / مردی وایسا مثل خیلیای دیگه تو ایران بخون / (منظورم صرفا مقصودلو نیست که اون جای بحث خودشو داره)
جدیدا چندتا رپر پیدا کردم که موسیقی اعتراضی واقعی میخونن / علیه کی!؟ / علیه اسرائیل / صهیونیزم / ایلومیناتی و هزاران مورد اعتراضیه دیگه / این اصل رپه / رپرش کیه!؟ / رپرش کسیه که تو ایرانه / اگه نیست بخاطر شغلش در رفت آمده / ولی اصلش تو ایرانه / فرار نکرده / همینجاست / رپری که شاملو میخونه / رپری که پناهی میخونه / رپری که سری تو فلسفه داره / کدوم یکی از این رپرهای فحاشِ به هرکس و ناکس یذره فلسفه خوندن!؟ / رپری که میگم انگلیسی رپ خونده برای مسیحیت بعد ربطش داده به مهدویت / ضد اسرائیل و غرب و ایلومیناتی رپ میکنه / رپری که برای خوزستان خونده / ضد دولت و رئیس جمهور ریش پشمکیمون خونده / رپری که پستی منتشر کرده ضد حسن آقامیری با چند دلیل که چرا این بشر صلاحیت نداره / این بشری (چند نفر در واقع) که اینجوریه رپره!؟ یا اون آدم فحاش بی منطق با اون صدای مزخرفش انگار داره زیر پتو رپ میخونه / و این رپرایی میگم خیلی حرفه‌‌‌ای تر از تو میخونن / بهتره جمع کنین /
خلاصه که به قول همین رپرایی که گفتم / باید بساطتونو جمع کنین / خدافظ رِفیق...
+ پ.ن: رفیقی که اونا گفتن منظورشون رفیق واقعی نبوده خواهشا اون رفیقو با رفیق منو اشتباه نگیرید :|
+ و جالب اینه که رپرایی که میگم معروف نیستن و به قول خودشون اقلیت رپن...

یه حسی بهم میگه ماه رمضان امسال با ماه رمضان سالهای قبلی فرق میکنه / نه بخاطر شرایط بوجود اومده / شاید بخاطر کارهایی که کردم. نامۀ اعمالی دارم بسی سیاه / نیازمند آمرزش گناهان / خدایا اگه فکر کنم که منو بخشیدی یا نه گناه کردم (گناه ناامیدی) پس فکر میکنم که منو بخشیدی تا دیگه این گناه رو مرتکب نشم /
ماه رمضان‌های پارسال اگر منصفانه باشم چیزی جز انجام یه تکلیف و گرسنگی نبود / امسال علاوه بر انجام تکلیف میخوام کمی‌هم به خدا و عالم غیب نزدیک تر بشم / تو موفقیت دنیا که امیدی نداریم حداقل پیش خدا یه چیزی داشته باشیم شرمنده نشیم / به قول آقای طاهرزاده تو بیداری که امیدی نیست از عالم غیب بهره ببریم شاید تو خواب امیدی باشه. چون تو بیداری همش حواسمون پرته ولی تو خواب نه /

من آدمیم که خجالتیه (راجع به این حتما یه پست میذارم) و بعضی موقع‌ها از کوره در میره و کوزه‌هارو میشکونه. آدمیه که ته دلش نفرت و کینه داره رشد میکنه و چه بسا نفرت و کینۀ درستی هم باشه اما...
اخیرا چیزی که متوجه شدم اینه که شاید نتونم الان نفرتم رو خالی کنم چون قدرتشو ندارم ولی حتما بعدا میتونم. تنها راهش صبر، مراقبه و ریاضته.
(ببخشید که خیلی از مثالهام از روی فیلمهای غربی‌هاست.)
قضیه من مثل لوک اسکای واکر که استادش بهش گفت تو هنوز برای مبارزه با دارت ویدر آماده نیستی ولی حس انتقامش شعله ور شده و باعث شد یک دستش قطع بشه. اگر عجله نمیکرد دستشم سالم میموند. صبر...
ما فکر میکنیم مراقبه وریاضت اینه که بریم توی کوه بدون آب و غذا زندگی کنیم ولی نه این همه ماجرا نیست. یا مثلا ریاضت رو مثل مرتاض‌های هندی میدونیم. که کارهایی واقعی ولی بسی معجزه وار انجام میدن. اونا چون توجه‌شون رو از جسمشون برداشتند، روحشون قوی شده پس میتونن با دست خالی قطار رو نگهدارن (این قدرت روحه) (شاید بخاطر همین فیلم هندیا اینجوریه، شاید دارن خودشون رو مسخره میکنن) ولی واقعیه قدرت روح میتونه قدرت جسم رو معجزه وار افزایش بده مثل قضیه در خیبر و امام علی (ع)...
الان شاید نمیتونم انتقام بگیرم ولی قطعا بعداً میتونم با صبر و تمرین به قدرت لازم برسم. بعد اگر لازم شد انتقام هم میگیرم.
این قرنطینه خودش میتونه یه ریاضت عالی باشه اگر درست استفاده بشه.
شاید من بعضی از کوره در رفتنام بخاطر این بود که برنامه درست و حسابی برای آینده نداشتم. ولی خب آدم میتونه با فکر کردن حلشون کنه.
حل کنه که چه کارهایی رو کی انجام بده حتی اگر زمان طولانی ببره (زمان حساب شده) همه چیز باید با برنامه و از روی منطق باشه حتی اگر یک مقداری هم طول کشید عیبی نداره. فقط اون آرامش در حاله (زمان حال خیلی مهمه) که ارزش داره. اون امیدی که باعث آروم شدن و خاموش شدن آتش کینه و انتقام میشه.
+ هیچ گونه انگیزه‌‌‌ای برای ثبت روزانه ندارم و فکرهم نکنم فایده‌‌‌ای داشته باشه. فقط تا الان که خوب بوده. (منم مثل رئیس جمهور گوگولی‌ِ ریش خوشگلمون وعده میدم و عمل نمیکنم...)
+ خیلی مطلب ناقص بود ولی کلی حرف توشه...

لطفا تا آخر بخونید:
بر حسب ادب و طبیعتاً رعایت اهمیت به ترتیب اینهارو آوردم:
چند روزه اتفاقای عجیبی میفته؛
چند روز پیش روز مبعث پیامبر بود که طبق معمول میخواستم صحیفۀ سجادیه رو باز کنم و بخونم و دعایی که اومد مربوط به پیامبر بود.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید: