تکرار یک تنهایی

خب خوشبختانه بعد از خوردن ضربات سنگین از این دنیا بلاخره قاعدۀ مبارزه‌شو پیدا کردم / اگر به کسی خوبی کردی مراقب باش ممکنه همون شخص چند وقت دیگه دلت رو بشکونه / بعد از خوبی کردن اصلاااا انتظار خوبی متقابل رو نداشته باش / فقط مراقب باش بعد از اینکه خوبی کردی و اون خنجرو از پشت فروو کرد تو ناراحت نشی چون انتظارشو داشتی / خوبی کن ولی منتظر عواقبشم باش... / از خوبی کردن خوشحال نباش که من خوبی کردم پس اونم... نه از این خبرا نیست...
همین باعث میشه که از تعداد آشنایانم به شدت کم کنم / شاید رفیق و برادر خیلی کم داشته باشم ولی بهتر از هزار تا ماره تو آستین
اون بالایی خودش بشدت کافیه...

احساس میکنم زندگی اکثرمون اینجوری شده که اصلا ارادۀ خدا رو تو زندگیمون احساس نمیکنیم؛ شایدم اصلا باورش نداریم؛
اصلا بهش فکر کردیم!؟
همون اراده‌ای که در خیبر رو از جا کند! همون اراده‌ای که دریا رو شکافت!؟
یعنی اینقدر قدرت نداره مسائل چرتْ و پَرت و پلا زندگیمون رو تحت تاثیر قرار بده!؟
شاید چیزی (مثلاً آزمونی، ورودی، بیماری) که اصلا فکرشم نمیکنی که درست بشه اون درست کنه. تو که نمیدونی! تو که نمی‌تونی!؛
ولی اون شاید نه حتما میتونه؛ ولی ما بلد نیستیم، ما عرضه استفاده نداریم؛ کاری کنیم که اراده اش تو زندگیمون جاری بشه.

قلب می‌تپد، عمر تمام نشده، تنفس در جریان است، اما برای چه!؟
اگر میخواست میتوانست در همان لحظۀ گناه پروندۀ زندگی را ببندد اما نبست!!
پس باید کاری کنیم که این قلب و ریه و عمر الکی هدر نرود...
اما چه کار!؟ واقعا چه کار!؟